Bedenimin Celladı Ruhum

Bir gece vaktiydi, yalnızdım

Yıldızlar kayboldu, ay yok oldu

Bir kabus misaliydi

Çığlıklar eşliğinde ruhuma haykıran,

Gecemi, gündüzümü ayırt edemediğim

Sanki ruhum bedenimden ayrı gibiydi

Hayatımın tüm çilesini tekrar yaşadığım

Bir koca velvele ile sürüklendi hayatım tek gecede

Yüreğimde bir katliam misaliydi o geceki haykırışların andırdığı herşey

Tüm umutların yok olduğu, hayallerin kimsesiz kaldığı

Ruhumun bedenimi sürüklediği

Bir yağmur damlasını sele çeviren
Yanan yüreklerin bir damla gözyaşı ile ıslanıp söndüğü

Karanlık ve ayaz bir geceydi

Bir tarafta yaşanmamış umutlar

Diğer tarafta ise yok olmaya yüz tutmuş bedenim kaldı

Ruhum bedenimi sarmış sürüklüyordu

Bedenimi sarsan bir titreyiş ve içimde ağıt yaktığım bir sızı ile

Yoruldum o gece, çok yoruldum

Elimi kaldıracak takatim kalmamıştı

Yüküm çok ağırdı taşımıyordum

Ruhum bedenime meydan okuyordu adeta

Seni sevdim diye

Ama ben çırpınıyordum ve çırpındıkça yok oluyordum

Lâkin çok yorulmuştum baş edemedim

Bedenimi toz misali savuran bir fırtına gibi esiyordu ruhum

Bir an o kaos içerisinde seni gördü gözlerim

Ki, o gözler ruhumdan bağımsız tek varlığımdı

Her şeyi görüp hissettiğim

Fakat onlarda yok oluyordu artık. Neden mi?

Çünkü sen benim o an yaşadığımı çoktan yaşamıştın

Sen yok olmuştun ve gözlerim kan ağlıyordu artık

Onlarda yok oluyordu ki sen , onların efendisiydin

Sen yok oldun onlarda yok olacak !

Tıpkı aşkımız gibi..!