Bedenimi Yakan Deli Kan Şiiri - Fuat Eriçok

son şiirimi yazıyorum ben de
tahir tacettin bey’e nazire
hani şu ünlü şairimiz
bilirsiniz
her ne yazarsa okutan

madem yazdı sonuncusunu
ki benim yorumumca
artık şiir üstü bir yerlere taşınmak amacı
kanımca

fakat ben de son şiirimi yazacağım
çatlarım yapmazsam yaptığını da
becerebilecek miyim aklımca

önce
ıslatıp işaret parmağımı tükürükle
tıpkı anneciğimin yaptığı gibi bir zamanlar
ki yaramazlıklarımı yazardı kireç badana duvara
babama şikâyet için geldiğinde
ben de yazıyorum and olsun
felis’in terkettiği şaşkına dönsün sözünü yutan

yok yok dudak bükmeyin hemen
sorguyla sarmalayıp görünmez
mütebessim ve inanmaz göz kıvırmalarda
sakın demesin kimse
“şair sözü yalandır” ya da
“yalandan kimse ölmez”

sözüm söz
inanmazsanız sorun felis’e
söylesin size
hem nedir bu güvensizlik
karakter gibi yapışmış üstünüze
hiç mi görmediniz çevrenizde
verdiği sözü tutan

ayrıca
işte altında imzam
şiirim senedimdir
şahit mi istersiniz
var felis domesticus angoriencis
ki kendisi benim değerli kedimdir
tırnakları sipsivri yalana
entrikaya hassas burnu
kulakları dik her dedikoduya
her mırıltıya radar duyarlı bıyık telleri
ve gece görüş harikası gözleri
her yanlışa teleskop tikli
sevilirken bile alertte örtülü kuşkulu hislere
bir bakarım çıtır çıtırdır tüyleri avucumda bütün kaprislere
elektrikli

bir bakarım mırıl mırıl huzura sarılmış göğsümde
ve mutlulukla çizgilenmiş iki boncuk göz
sımsıcak yatan

yâni sonuçta
şiirli senetli sözüm söz
son şiirim bu
yalanım varsa yaksın gözümü köz

zaten yeter
üç tane yazdım bugün kal geldi
yeminle hepinizin önünde
üstelik iki ayağım da yerde
bugün başka şiir yok artık son şiirim
duvardaki parmak izi bile kurumadı üstelik
tıpkı anneciğiminki gibi ıslak ıslak
gözüme korkuturca batan

hadi bana eyvallah dostlar
rahatım yarına kadar
önümde uzun
serin poyrazlı
karanlık ve gizem dolu bir gece

ve aklımda
kimbilir hangi parkta erkek kedilere çelme atan
Felis

şiirden tatile girdim kendimce
düşmeyeceğim dalgasına yemek de yemeyeceğim
hadi eyvallah felis’im bekliyor
patilese de
tırmıklasa da
ısırsa da
kalbi gümbür gümbür şu anda ki biliyorum
benim için atan

ya benim
ya benim göğsümdeki bu gürültü nedir peki
sesini duyduğumda
telefon karanlığında erişilmezliğe mahkûm
uzaktan

çatlatırca kaburgalarımı
ve avuçlarımda sırılsıklam ter
yatağımda kıskıvrak beter
özlem sancılarında bedenim

hayaline kenetlenmiş
yapışkan

son şiirim bu
istesem de yazamam zaten
beynimden çekildi istemsiz
ve hızla yayılmada bacaklarıma
seğirtili bedenimi yakan
deli kan

(mayıs ‘06)