Bedenimdeki İmza...'Babam'

BEDENİMDEKİ İMZA...
BABAM!

Başlangıcı belli, sonu sınırlı yaşam dilimimizin

eksi haneli sayfalarına bir bayramı daha not düştük;

'bizden eksilen' diye...

Çocuğumun 'cicilerine' sarılarak karşıladığı 'Bayram Sabahını'

ben gözyaşlarımla selamladım...

Tam üç yıl olmuştu bırakıp da gidişi...

Onsuz altı bayramı karşıladım

Nemli ve soğuk mezar taşının başucunda...

Kimliğim de adını taşıdığım adam;

BABAM...

Oysa ki nice bayramlarımı anlamlandırmış, tat katmıştı.

Bende beklemiştim günler öncesinden gelişini bayramın.

Arefe gecesi sabırsızca beklemiştim sabahın olmasını

Tıpkı çocuğum gibi cicilerime sarılarak...

O farkında mı acaba yattığı yerde;

Gönderdiğimiz duaların,

toprağına kattığımız gözyaşların,

bizde bıraktığı 'içimizi acıtan' yalnızlığın...

O... Yani;

BABAM...

Biliyorum habersizce çekip gidişinin sebebi yaratılıştan

Ama sen söylemedin! ..

Senin için de geçerli olduğunu...

Uygulaması mı olurmuş bu gerçeğin!

Sen mi olacaktın, bırakıpta gidişin örneği...

Alıştımadan, habersizce...

Bayramımın anlamsızlığı

Şekerimin tadını çalan;

BABAM...

Daha yeni barışmıktık küsmüşlüklerimizden sonra;

benim kocaman oluşumdan sonra yani...

Oysaki büyüdükten sonra sevmediğini hep sanırdım

İtirafımdır bende öyle...

Yanıldığımı ispat için mi yaptın yoksa bunu!

soğuk bir gerçeği kavrattın,

kıvrımlarıyla tanıştırdın beynimin.

Yani sen, bedenimde imza olan;

BABAM...

Alışmak gerek biliyorum.

Bak yine unutacağım mubarek gün sonu belki.

Bende ki sızı depreşmesi bayramdan bayrama.

Ya burda bıraktığın senin diğer yarın,

seni onda bulduğum 'yarin'

kalan sevgini ona aktardığım ANNEM...

Soluduğu nefesin adı;

BABAM...

Daha ne gidişler var sırada...

Belkide dönüş ilke doğru.

Çekilen can olacak belkide ilk benimki...

Ne korunağım, ne sığınağım, nede garantim var! ...

Yok!

Çünkü yok..yok ki...

BABAM...