Beden ve Ruh Şiiri - Muzaffer Öztaş

içinde bir titreyiş var bedenin,
sancısı ağıt yakıyor yüreğinde,
gün eriyor gözlerinde,
dışarda bir yıkım var.

kanatlar yorgun düşmüş,
yanmak isterken değmiyor ateşe,
yanaştıkça limana,
geri esiyor.

bedene anlatamıyor ruh,
ruh bedeni anlamıyor,
ayrı şehirlerdse yol alıyorlar,
ayrı yerlerde yok oluyorlar.

toprak suya bulanmış,
çamur diyor insanlar,
beden aşk diyor,
ruh ölüm...

bir sır gönle işliyor,
yalan diyor senin sevdan,
ruh gülümsüyor yanmışken beden,
beden gülmsüyor geçmişken ateşten.

ruh bedenden ayrı,
beden ruhu terkediyor,
nefretten değil;
ruh ulaşsın diye aşka,
beden ruhtan vazgeçiyor.

bir kaç kelime geliyor,
hasret limanlarından;
ruh bedeni yad ediyor...

beden ruha aşık,
ruh sevmekte yari,
ulaşmak zorda kalıyor,
vazgeçmek alıyor arasına sevdayı,
beden ruhtan vazgeçiyor...