Bedeli Ağır Şiiri - Güven Kırma

Neler yaptık evrene acımasızca ne hale soktuk,
Sanırım bizi içinde barındırdığına bin pişman,
Masmavi denizlerin rengi bulandı,döndü koyuya,
Pırıl pırıl gökyüzü benzemeye başladı kara bulutlara.

Daha ne kötülük yapabiliriz diye pusuya yattık,
Ozon tabakasını da deldik yine akıllanmadık,
Sonra eyvah! küresel ısınma var diye haykırdık,
Doğa kendi içinde vermeye başladı cevaplarını,
Lafa gelince çok zekiydik ama hiç birşey anlamadık.

Şimdi buzullar eriyor,
Dünya ağır yaralı,bize mesaj veriyor,
Ne duyan var ne gören,
Sanırım gıptayla izliyor bizi bir bilen.

Çatırdamakta yerküre,fokurduyor denizlerin dibi,
Sürekli depremler ardı ardına sanki Azrail gibi,
Ayırım yapmıyor felaketler çoluk çocuk ölüyor,
Savaşlar azalmadan her geçen gün artıyor,
Uğrunda canlar verdiğimiz toprak parçaları,
Hepimizin son durağı kimse düşünmüyor.

Gözlerimize inmiş perdeler,
İyilikler,güzellikler şimde neredeler?
Ne ümitlerimiz vardı geleceğe dair,
Şimdi hepsi sanki hayal gibiler.

Bu gidişin sonu çok ama çok karanlık,
Gittikçe dağların ardına gizlenmekte ayrılık,
Akıllar başta değil artık,bilmem nerede?
Bildiğim tek şey güzellikler bırakmayacağız geride.

Ay bile bizden bıkmış,yaralanmış,
O da çaresiz kalmış,
Kabuk bağlamış...