Bedel Şiiri - Abdullah Yiğit

Ilahi, ne gündür, bitmek bilmeyen uykularda uyandık.
Şaheser yaratmak belki, en içten duygulara inandık.

Zerre olur kalpte aşkın, yeri-gögü doldurur,
Bir meleke bahşettin ki seylapları durdurur.

Hale intizarla mazi karanlığa gömüldü,
Muntazırız istikbale, ufka ziyan göründü.

Seher çakar beyinlerde güneş ufukta merkez
Bir engin neşveye biner, zirveye koşar herkes.

Çatlamak neymiş görüp küheylan arkada kaldı,
Gün ağardı saçlarımda, hatırda bir an kaldı.

Devran üstüne devran, bunca asır yetişmez mi?
Sana çatlayıp ölmek, Yigit, reva görülmez mi?