Bedel Şiiri - Süleyman Tunç

Bedel

''Yalova yerle bir oldu''dediler.
O felaket sabahı.
İlk aklıma gelen sen oldun,
Öğretmenim! ...

Evini aradım,
Yerinde yoktu.
Bana gülerek el salladığın pencere,
Şimdi enkaz olmuştu yerlere.
İşte o an cız etti yüreğim.
''Eyvah! '' dedim.
Çöktüm, yıkıldım oracığa.
Gözyaşlarım çevreye yayılan,
Kitaplarının üzerine döküldü.

Sonra bir el uzandı omuzuma.
Sakallı bir ihtiyardı bu.
Anlamıştı içimdeki sızıyı.
''Ağlama yavrum'' dedi.
''Ağlama senin,
Çünkü ölmedi, çok sevdiğin öğretmenin''
''Hastaneye git''dedi.
''Git! gönlündeki yüce insan orada.''
Sanki yeniden doğmuştum.
Utanmasam bağıracaktım sesim çıktığı kadar.

İşte seni buldum, karşındayım,
Öğretmenim.
Sanki hiç bir şey olmamış gibi,
Yine gülümsüyorsun,
Moral dolusun.

Ne olur izin ver! ...
Tebeşir tutan, saçlarımı, yanaklarımı okşayan,
Depreme bedel olarak verdiğin,
Kopan elinin kesik yerinden öpeyim.

Ne olur öpeyim öğretmenim! ...

Süleyman Tunç
Kayıt Tarihi : 30.10.2005 00:43:00
Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Şiiri Değerlendir
Yorumunuz 5 dakika içinde sitede görüntülenecektir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!

Süleyman Tunç