Bedel Şiiri - Osman Ay

Bir bahar günüydü yaşamımın başlangıcı,
İlk defa o zaman görmüştüm gökyüzünü...
Güneş gülücükler saçıyordu herkese,
Çok güzel olurdu birazda rüzgar eserse...
Hayat çok güzeldi yada öyle görünüyordu.
İnsanlara yüksekten bakmak ne güzeldi.
Bazen kuşlar gelir konardı dallara,
Güzel şarkılar söyleyip sonra uçarlardı semaya.
Birgün güneşi göremedim tepede,
Havanın rengide mavi değildi zaten...
Yoksa gökyüzü hastalanmış mıydı?
Yok yok sinirliydi galiba...
Devamlı homurdanıp duruyordu kendi kendine.
Korkmuştum, kime kızmıştı acaba?
Sonra birden ağlamaya başladı,
Üzerime onun gözyaşları düşüyordu,
Tüm vücudumu adeta donduruyordu.

Kuşlar aceleyle uçuşuyorlardı
Ve konmuyorlardı dallara...
Şarkılarını keyifle söylemiyorlardı.
İnsanlarda koşuşturuyorlardı
Islanmamak için, bir yerlere giriyorlardı.
Biride aşağıdaydı, ıslanmamak için bekliyordu.
Başında şapkası vardı tam görünmüyordu.
Birara gökyüzüne baktı...
O ne güzellikti, iri mavi gözleri vardı,
Çok narin bir teni vardı.
Tüm vücudum titriyordu, O na ulaşmak istiyordum,
Ama hareket edemiyordum...

Keşke yağmur dinmeseydi,
O da hep burada kalsaydı.
Acaba doyarmıydım yüzüne bakmaya?
Hayır doyamazdı, baktıkça bakardım...
Düşen damlalarla vücudum ıslanıyordu,
Üşüyordum, titriyordum ama
Bakışları içimi ısıtmıştı, eriyordum adeta...
Yağmur azaldıkça korkum artıyordu.
Çünkü O gidecekti, O güzelliği göremeyecektim.
Rüzgardan üşümüş olacak O da titriyordu.
Keşke O'nu sarabilseydim, ısıtabilseydim.
Bilinçsizce kendimi aşağıya doğru sarkıttım
İyice sarkıttım, canım yanıyordu
Ama acıyı hissetmiyordum.
O'na dokunmak için herşeyi yapardım.

Tam dokunmak üzereyken yağmur kesildi.
Yavaş yavaş ağacın altından çıktı,
Gidiyordu... ''Dur'' diye haykırmak istedim
Ama nafile, duyamazdı beni...
Biranda halsizleştim
Çünkü kopmuştum daldan,
O'na ulaşmak isterken...
Yavaşça yere düştüm, yağmur suyuna düştüm.
Çamurlar kapladı heryanımı...
Yıpranıyordum, acı çekiyordum
Ama asıl acı içimdeydi!
Çünkü O güzeli bir daha hiç göremedim...