Bedel Şiiri - Kadir Haktan Türkeli

aynı pencereden,hergün aynı yere bakmak,zulmet ve ölüm
kentin ışıkları yanar dönerken N U M A N İ
çarpık,
oksitlenmiş menfaat
didişen insan
koşuşturan ayak
ağartılan saçlar
yalan,
palan,
dolan
ve doyumsuz T E M A H

oysa ki...!
bir gül yaprağı dalında sunmuştu kahineti Y A R A T A N
’KENDİM İÇİN BİR ŞEY İSTEDİĞSEM NAMERT/İM’ dercesine

benziyen tanrıya A T A İ S T

aynı noktadan hep aynı yere bakmak ölümdür
her şeyi uzak olan...
uzak da olan

nedendir dilde pişen helvanın gramı büyük
zamanı beklerken Z U L U M
her nesnel suskunluğun ardında patlıyan
Y I K I M

nedendir insanlar döngü..dümbelek?
çok yön?
zik-zak? .

anımsıyorum da geçmişden kalan sadece inatcıl.....
F E L S E F E

oda...bedeli kan olan...!