Bedel Şiiri - Deniz Banak

Sessizlik sesin çoğudur,
Söylenenler söyleneceklerin pek azı.
Yürek okyanus misali dalgalanır,
Her serzeniş bir af vurur karaya.
Parmaklar canı bedenden sökmek de ister
Ama vurmaya kalkan el inemez çoğunlukla.
Uzaklık serin bir nefestir, karanlıktan kopan,
Esaretle özgürlük onun çocukları.
Gülümseme acıya hitabendir bazen,
Kahkahanın gözyaşıya eşlik etmesi gibi.
Nefretle sevgiyi kardeş kılar hayat kimi zaman,
O durumda ya nefret sevmeyi öğrenir,
Ya da sevgi, gitmeyi ardına bakmadan.