Bedel Şiiri - Gürsel Cengiz

Dedi ki yaşlı adam
Merak et gökyüzündeki bu koşuşturmayı
Hep işine bakma
Bazen bulutlara da bak
Korkma hıdrellez ateşleri gibi
Yüreğindeki yaşam ateşini kocaman yak.

Ağaç söker gibi
Kara topraktan söküleceğiz bir bir
Tutuşturulacak bedenlerimize
Yaşa yaşayabildiğince denilecek
Al bu hayat senindir

Yollardaki gibi kesik kesik olacak
Bir gün yüzündeki çizgiler
Komşu olunca ölümle yaşam birbirine
Sessizce çalmaya başlayacak içindeki
O uyuyan ezgiler

Zaman elmadaki kurt gibi
Başlayacak en güzel yerinden
Yavaş yavaş yiyecek ve dişleyecek
Kural böyle
Her nefeste her canda bu çark farklı işleyecek

Tamda yaşamaya başladım derken
Bazen kar bile yağmadan saçlarına
Nedendir diyeceksin
Bazılarında
Ne bu erken erken
Gidişler

Gerçi ulak da gelmiyor
Oralar karanlık
Belki oralar ağustosta buz tutmuş
O her şeye kucak açan
Kara toprak nicelerini çiğnemeden yutmuş

Her ölümle grileşir o güzelim gökyüzü
Düşer içimize yanan bir ömrün karası
Yetmez artık gücün geri getirmeye
Giden ömrü
Piramitleri yaptıran firavunun bile
Hazinesiyle parası

Dedi ki yaşlı adam

Öyle bedelsiz öğrenmedik biz
Sende içine tunçtan bir heykel gibi dik yaşamayı
Ve insanlara karşı vefayı

Tattırdı ne varsa hayat bize
Sana da tattıracak acele etme

Cefayı ve sefayı…