Bedel Şiiri - Urungu Şad

Gömüyorum seni,
artık sen de bir gömü olacaksın.
Belki yüzyıllarca sonra çıkartılıp gün ışığı’na,
tarihi eser muamelesi göreceksin sonraki
nesiller tarafından.
Gömen ben gömülen seni…
Değer veren, bizden çok uzak yıllardakiler.
Sanma ki ben değer vermezdim sana
ki vermiyorum hâlâ…
Kalp Deniz’imde fersah fersah seviyordum seni!
Hey be sevgili!
-di’li geçmiş zaman eki koydurdun ya kendine
ve bunu yaparken şimdiki zamanımı yalancı
bir gülümsemeye çevirdin ya yanaklarımda,
alacağın olsun.
Gerçi,
daha neyimi alacaksın ki?
Dünü mü?
Bugünü mü?
Yarını mı?
Al, al hepsini al!
En güzeli gülüşü olanı somurtan
bir hâle soktuktan sonra,
aç hâlimdeyken doyacağım rızkımı al istersen.
Sana dair her kelimenin bedelini ödedim ben,
borcum yok.
Ama illâ ki diyorsan “Alacaklıyım”
Al, al dün “Hayatım” dediğimi,
hayatımı al.
Al ki ilk nefes alış verişini yapan bebeğe
döneyim.
Gönül Çiçeğimden kan emen arı seni
bilmeyeyim.
Unutayım sana yazmayı,
ilk başta da “seni” yazmayı.
Resminin olduğu çerçeveyi kırdığım seni…
Beni kırışının yanında ne ki?
Görürsün karşılığını!
Gördüm karşılığını
sevginin,
sensizliğin…
Göreceksin karşılığını
ahın,
aşksızlığın Orçun’dan…