Beddualı ömrüm Şiiri - Persona Non Grata

En karanlık dehlizlerinde ruhumun
Hep hüzün ağlayan,
Hep yeniden kanayan
Hep keder yutkunan çocuk
Sorma neyin var diye...
...
Tüm kırıntılarını umudun,
Tek tek yüreğime gömesim var
Kurduğum hayalleri bir bir yıkasım var
Tırnaklarımla kendime mezar kazasım var
Bir köşede oturup kendime ağıt yakasım var
Hıçkırıklara boğulasım
Gözyaşım kuruyana dek ağlayasım var
Kelimesiz mısrasız şiirler yazasım var
Sağır edercesine sessiz çığlıklar atasım...
Kasvetine gecenin kurşun sıkasım var
Dünyanın tüm kavgalarını edesim
Ardıma bakmadan gidesim var
Kendimi uçurumlardan atasım var
Ömrümü birbirine katasım var
Denizleri bir katreye sığdırasım
Ruhumu serip yere üzerinde tepinesim var
Kalbimi vurup prangalara
Cehennem kapılarına bağlayasım var
Alıp başımı viranelerden dağlara çıkasım var...

Ahh ömrüm; Dizleri üzere çöken ömrüm
Ahh dünya; Ömrümü çökerten heyula
Hangi bitmez cezanın infazındayım
Hangi silinmez borcun icrasındayım
Hangi ahın tükenmez cefasındayım
Hangi ihanetin amansız safhasındayım
Hangi çıkmazların sokağındayım
Hangi hançerlerin

Ah beddualı ömrüm, ah kargışlarla dolu ruhum