Beddua Yerinesin Şiiri - Kiyaz Kılınç

Beddua Yerinesin

Sîmâna sinmiş kühn-i nifâk kokar,
Lafzın lâtîf sanılır, lîsânın çamur akar.
Sükûtun dahi sahte, kalbin karanlık bakar,
Adın duâda geçsin, bedduâ yerinesin.

Dîl-i sûz ile değil, dîl-i kin ile yaşarsın,
Nifâkı nefs-i pâk sanıp, her sözü taşarsın.
Vechin kitmir, özün kasvet, rûhun harârsın.
Adın duâda geçsin, bedduâ yerinesin.

Zerre cefâ görmeyip âh ehli kesilirsin,
Her yâreyi kendine mâl edip beslenirsin.
Zilletinle merhamet devşirirsin,
Adın duâda geçsin, bedduâ yerinesin.

Sîne-i ülfete nâmerd gibi sokulursun,
Gönül hemdemliğini kibrinle boğarsın.
Fitnende meczûb, sonra mazlûb olursun,
Adın duâda geçsin, bedduâ yerinesin

Kevser sanırsın kendini, halbuki zehr-i refîksin,
Lîk tebessüm altında gizli bir tiksîfsin.
Sükûtla taşınan, lânet-i latîfsin…
Adın duâda geçsin, bedduâ yerinesin.

Vehm-i saltanatla, zıll-i ademde salınan,
Her nefeste yüktür ismin, ne devâ ne de revan.
Nisyâna mahkûmsun, hatıra bile arlanır anmaktan…
Adın duâda geçsin, bedduâ yerinesin.

Kelâmın arslan, mizâcın fareli perdedir,
Tehdîd-i hâmînin hükmü zâil bir seldedir.
Hiddetle gürlersin, lâkin sözün delirsizdir…
Adın duâda geçsin, bedduâ yerinesin.

Sadâkatin rîyâ, vefân firâk-ı kelâm,
Her sözü menfaat, her gülüşün inkisâm.
Dostluk seninle başlar, ihânetle tamam…
Adın duâda geçsin, bedduâ yerinesin.

Kiyaz