Beddua Şiiri - Abdulkadir Çakmak

Bir haber saldım o vefasız yare.
Bu derdim dermansız, dur gelme dedim.
Beni güldürmez bu çaresiz yara.
Ben ölürsem, sende hiç gülme dedim.

Gözlerim görünce tutuklu kaldı.
Ecel şerbetini ruhuma saldı.
Hoşluk bırakmadı elimden aldı.
Ben ağlarsam, sende hoş olma dedim.

Ben sevdim, sevince düştüm bu derde.
Hani sevdiğim o nazlı yar nerde.
Bu beden toprağa düştüğü yerde.
Bırak kalsın, sakın ha!, alma dedim.

Sevdim diye zulüm görünce bu can.
Bana karşı duvar örünce bu can.
Can verirken bu can, candan akan kan.
Toprakta kurusun, dur, silme dedim.

Gönlümde bir tutam sevda ateşi.
İçimde ki dert bu sevdanın işi.
Sustum, bekledim bu sonsuz gidişi.
Ben gidersem sende gel, kalma dedim.

Bir yaralı gönül göçtü desinler.
Mezar toprağımı ince elesinler.
Beni bir sevdalı deli bilsinler
Sende habersiz kal, kal bilme dedim.

Bu son ölüm böyle olurmuş demek.
Candan seven farklı ölürmüş demek.
Ölmeden belasın bulurmuş demek.
Sende belanı bul, bul ölme dedim.

Yığdılar toprağı diktiler taşı.
Ardımdan döktüğün kanlı gözyaşı.
Bir ömür boyunca sinende taşı.
Derdine şifa ara, yol bulma dedim.

AKÇA toprak oldu, bunu böyle bil.
Akan gözyaşını ateş ile sil.
Son satırdır bunlar ağla veya gül
Ama benden sakın, ah alma dedim!.
Sende belanı bul, bul ölme dedim.