Beddua... Şiiri - Yusuf Mescioğlu

Yeniden başladım okumaya, kahır yüklü hikayemizi,
Noktalarını hep sen koydun bu hikayenin,
Benimse virgüllerim bile olmadı,
Yarım nefes dinlenmek için.
Hayat hep hüzünleri mi? yoğuruyor avuçlarında,
Hep benim sırtımdan mı? geçiyor ayrılıklar.
Sevdamızı bir kambur gibi sırtımda taşıyorum
Senin olmadığın bir hayatta, dualarla yaşıyorum.
Bir gece ansızın, takılırsa gözlerin gökyüzüne,
Baktığın her herde beni hatırla,
Hatırla nasılda yanıp gitmiştim,
Yanarken beni de senden etmiştim.
Hatırla sana sunduğum kırmızı güllerin solduğunu,
Hatırla bir şairin, peşinde yorulduğunu…
Hatırla gözlerimin hangi hüzünlere kiralık verildiğini
Hatırla kırmızı güllerin hangi bağdan derildiğini…

Bir veda cümlesini esirgeyip gittin toprağımdan
Oysa biliyordun sana nasıl da vurgun olduğumu
Biliyordun senin hicrinle sararıp solduğumu
Sevdaya ihanet bulaştırıp da gittin…
Senin uğrunda harcadığım gençliğimi
Bir gece yarısı tutuşturup da gittin…
Ellerin dokunursa bir beyaz güle,
Batan her dikende beni hatırla.
Hatırla göğüs gerdiğimi seninle çilelere
Hatırla beni sattığını, vefasız senelere…
Hatırla bir sabah uyanınca uykudan,
Hatırlayıp, çıkar beni attığın bu kuyudan…

Susmaya mahkum ettiğimden beri dudaklarımı
Her çığlık içimde fırtınaya dönüşüyor.
İçime batırıyorum her kelimeyi
Her cümle içimde hançer oluyor.
Sana doğru yelken açan dualarımı,
Her nefeste yalnızlığım batırıyor.
Saklayamadım izlerini parmaklarının.
Ellerinin izi olan yanaklarımı, gözyaşlarım bölüşüyor.
Bir gün ansızın duyacaksın sesimi
Sana yazdığım şiirlerimi okurken duyacaksın.
Gözlerim gelecek aklına önce, sonra yüzüm
Ve baktığın her yerde beni hatırlatacak sana hüzün.
Hatırlayıp belki ağlayacaksın, belki de gülüp geçeceksin
Beni terk ederken yaptığın gibi.
Beni bir kuyuya attığın gibi…