Bedbaht Zamanlar Şiiri - Savaş Barha

Mehtaplı bir gecede
yakamozu seyrederken
mercan kayalıklarında
kesildi parmaklarım.

Deniz suyu yaktı canımı.
Vakit, karanlık mı karanlıktı.

Sandallar kıvrıla kıvrıla yüzerken
bir meltem boynumu okşadı.

Yüzümde serin deniz yeli.
Gökteki yıldızlar süsledi gecemi.

Öptüğüm avuç içlerin kadar
huzur verdi balık ekmek kokusu.

Binlerce yıldızdan biri
durmadan göz kırptı bana.

Gökkuşağı renkli gözlerin
gibi rengârenkti Beşiktaş sahili.

Martı sesleri
doldurdu göğü.

Dalga sesleri ne hoş.
Karanlığın sessizliği ne hoş.

Gözlerim kapalı,
kollarım iki yanda,
başım aklım gibi semada.

Uzakta bir motor sesi.
Boğazın gerdanlığı ışıl ışıl.

Yanımdaki banka oturdu
kahvesine limon sıkan bir kadın.

Kadının hali perişan,
üstü başı darmadağın.

Karaköy vapuru
yanaştı iskeleye.

Vapurda bir insan seli.
Biri indi, biri bindi.

En son kadın bindi,
ağlayarak çekip gitti.

Siyah gözyaşları kaldı yerde,
çöpçüler onları da süpürdü.

Yutkundum.
Yutkundum ve sustum.

Haykırsam çığlığımı kim duyar ki?
Ölüye ses etmeyen diriyi neyler ki?

Vapur uzaklaştı.
Öfkemi yere vurup kalktım.

Yollar kaldırımlar gibi boştu.
Üç beş sarhoş ile nara attım.

Dalgalara takılmadan
deniz kenarında oynadık.

Halay çektik,
horon teptik,
gülüp eğlendik.

Gri bir duman
belirdi az ilerde.

Kara bir binanın önünde
bir tinerci ısınıyordu ateşle.

Sanattan da mı
anlamaz bu insanlar?

Evler kapkara,
sokaklar kapkara,
kalpler hepsinden de kara.

Boğaza nazır
bir harabenin duvarında
kara harflerle yazgılar kapkara.

Şiirler kapkara,
sözler kapkara,
yüzler hepsinden de kara.

Sis kapladı yeryüzünü,
yeryüzü kapkara.

Şehir yalnızı oynuyor.
Gündüz geceden de kara.

Güzel günler
gözümün alabildiğince uzakta.