Bedâyi' Şiiri - Ketum Niyâzî

Kabirin selâmeti idi ezelî âcizî
Demirden idi ayyaşların geçtiği âbâdî

Noksansız mı ki bu kamû insân
Ağleb-i ihtimâl solacak kamû ağsân

Güneş bile âgâh sâf rûhundan
Ay ise oluverdi ahvel şûrundan

Solan güle oldun dolma söz aksâ
Dünün vak'âsı kalmaz âtîye hâşâ

Ârsız gönlüne buldum zıt bir yonca
Ârızına dokunsam işitir beni tonca

Balsız zehirdir nitekim bâde-i âşk
Damsız âteşbârdır kezâ âşk-ı bedahd