Beceremedim Şiiri - Mustafa Elibol

Doğdum, bebek oldum
Zaman sonra çocuktum
Üstümdeki gömlek çok boldu
Koca bir adam oldum
Beceremedim çocuk kalmayı.

Sonra belli bir zaman
Genç oldum
Ama hala koca adam
Her yanı kaplayan koca bir koldum
Sorumluydum çevremdeki
Herkesten ve her şeyden
Çünkü ben babamın oğluydum.

Ben düşünmeliydim düşünmeyeni
Sırtlamalıydım acı çekeni
Bölüşmeli, paylaşmalı
Gerekirse bütün evreni.
Beceremedim genç kalmayı...

Sonra hayatın en tatlı
En deli zamanı
Evlendim, koca oldum
Sonra bir kızım oldu
Baba oldum...
Aman Tanrım, tersine döndü her şey!
Ben gerisin geriye çocuk oldum.
Beceremedim büyümeyi

Çocuğumla çocuktum
Geç kalmış mutluluktum
Yaşıtlarım büyürken
Ben şimdi çocuktum
Beceremedim büyümeyi...

Evlenmişim baba olmuşum ya?
Dünyaya hükümranmışım ya?
Bir ağır olmalı, ağır durmalıymışım ya?
Beceremedim büyümeyi...

Sonra ikiz kızlarım oldu
Daha bir baba daha bir çocuk oldum
Bende tersine gidiyordu hayat akışı
Büyüdükçe çocuklaşıyordum
Beceremedim büyümeyi...

Sonra son beşik
Bir oğlum oldu
Tam olmuştum büyümelik!
Ama bende hala her şey tersine
Şimdi hayat büsbütün gündelik!
Beceremedim büyümeyi...

Oysa ben çocuklaşırken
Hayat nasırlaşıyormuş
Çocuklar büyüyüp dal budak salıyormuş
Bu tabiatın kanunu,
Yaşamın bir o yüzü, bir bu yüzüymüş...
Bendeyse her dem aynı, her dem hüzünmüş.

Yarım kalmış bu şiir,
Bu kadarlık öyküymüş...
Sonrası sonraya
Oysa sonra bu günmüş...