Bebeyime Şiiri - Abdurrahman Alma

Ayrılığın sonu karanlıktan yazıyorum
ben ayrılığın gölgelediği sokaklarda yaşıyorum
aydınlığı karanlıkla karıştırıp içiyorum
ölüm denizi bizim sokağa bırakıyor büyük dalgalarını
ve yalnızlar rıhtımının o yalnız yolcuları burada vuruyor karaya
ve yine yalnızlar biliyormusun
hepsi soğuk cesetler ama onlarda
bir zamanlar çok sevmişler
kahretsin işte bu yüzden ölmüşler
ölümün soğuk dalgalarında onları boğan yalnızlıktı aslında
umuda verdikleri sevgi ve kalplerinde yanan ama
şimdi sönmüş olan ateş belkide bir sevgili
işte bende yalnızlar rıhtımının yolcusu
bir gün ayrılığın gölgelediği sokaklarda vurulacak cesedim

Gözlerim açık olacak
içlerinde seni seviyorum yazacak
o soğuk bedende parlayan gözlere
senden başka hiç kimse
bakamayacak bebeğim

(24 haziran 2008)