Saatlere bakarım,
Yaşadığıma 'inanmak' için.
Sonra aynaya,
Donuk bir buz kristali,
Göz bebeklerime...
Sonra...
Yüreğime...
Sönmüş bir volkan eteği,
O tortulaşmış,
O taşlaşmış kalbime...
Sonra, sonra o,
Çocukluğuma emanet
Heyecanlarıma...
'Saatler meğer...' derim,
'Yaşadığımı göstermezmiş;
Olsa olsa
Zamanı gösterirmiş,
Ya da
Aslında çoktan
Öldüğümü ...'
'Madem yaşamayacaktın,
O halde neden...'
Demeyin artık.
Bu çılgınlık!
Yani doğmak.
Biliyorum.
Neyse artık,
Olmuş bir kere,
Bebekliğime verin.
Kayıt Tarihi : 29.1.2024 12:56:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!