Bebek Kalsaydım Şiiri - Mustafa Sürmeli

Hep bir bebek kalsaydım…
Sallanan beşiğimde!
Kocaman olmasaydı elim ayağım;
Görmeseydim bunca kötülükleri…
Bilmeseydim ayrılık ne kadar acı!
İnsan memleketini ne kadar özler…
Gurbetin zorluğunu,
Sevdanın yorduğunu,
Açlıktan ölen insanların olduğunu…

Yaşasaydım sade ana sütü ilaç,
Yaşasaydım sade anama muhtaç.
Yüreğimi yüreğine koysaydım,
Annemle uyuyup, annemle uyansaydım!

Çınlayıp dursaydı ezan kulağımda.
“Inga”lı şarkılar düşmeseydi dilimden,
Bir karınca bile ölmeseydi benim yüzümden.
Savaşları ve ölümleri görmeseydim,
Adam olup günaha girmeseydim!

Yeterdi bana bir güzel melek!
Yeterdi patiklerim, el örgüsü yelek.
Yüreğimi yüreğine koysaydım…
Annemle gülüp, annemle ağlasaydım!

Dar mıydı bana yattığım beşik?
Neden uyandım tatlı uykumdan?
Nereye kayboldu oyuncaklarım?
Kalanlar ne diye kırılıp dökülmüş?
Dağ gibi babamın beli bükülmüş!
Kanatlarını çırpıp uçan kelebek,
Gördün mü ne halde bu koca bebek?

Yeter de artardı yediğim mama,
Neden sanki isyan ettim babama?
Sokulup, kıvranıp, yatsaydım eşiğinde,
Hep bir bebek kalsaydım
Sallanan beşiğimde!