Bebek ey gidi günler Şiiri - Osman Bulut

Bizim de seneler seneler evvel,
Beleş ekmeğimiz, suyumuz vardı.
Ömer Asaf gibi el kadardık el
En çok iki karış boyumuz vardı.

Varımız yoğumuz sadece anne
Dolaşırdık etrafında pervane.
Hiç bilmezdik üzüntü ne, keder ne?
Her gün bayramımız, toyumuz vardı.

Kucakta gezerdik akşama kadar
İstemezdik tabi kundak, beşik dar
Biz konuktuk o bize baş mihmandar
Çok mutlu günümüz, ayımız vardı.

Helal kazancıydı her yediğimiz,
Yalandır hakkını ödediğimiz.
Baba dediğimiz, can dediğimiz,
Koskoca ağamız, beyimiz vardı.

Bebek iken haylaz, gençken cahildik
Büyüdükçe haddi hududu bildik.
O gün böyle yapayalnız değildik
Amcamız, teyzemiz, dayımız vardı.

Sabiydik; düşmezdi bağrımıza köz,
Aslı’yı, Şirin’i görmüyordu göz.
İnan atamazdık hiç kimseye söz,
Meleklerden üstün huyumuz vardı.

Daldan toplanırdı; Üzüm, dut, incir
Unut Osman geçti gitti o devir.
Tanımazdık ne apartman ne şehir
Evleri topraktan köyümüz vardı.