Bebeğim Şiiri - Canan Özanaç

Yokluğun;
Canımı almaya gelmiş azrail gibi karşımda..
Her nefes zulüm,
Can vermek zor be bebeğim...

Kirpiğine yaş takılsa,
Gözümde fırtınalar kopardı,
Bakmaya kıyamadığım gözlerine, yaş mı takıldı bebeğim?

Ellerin hala sevda kokar mı?
Yitirdi mi yüreğin masumiyeti
Emeğimdin bebeğim...

Şimdilerde herkesten önce rüzgar çalar kapımı,
Belli ki dokunmuşlar sana,
Okşamışlar saçını,
Nefretle kovarım kapımdan rüzgarı,
Tutamadığım saçlarını, onlar mı taradı bebeğim?

Bilmem kimi sevsem; seni unutmak için.
Hangi yabancıya teslim etsem yüreğimi.
Kime gitsem, bırakıp seni.
Hiç olmamışsın gibi
Dönüp arkasına bakmaksızın, terkedip bu umutsuz sevdayı..
Hangi sokağın lambasına, kalabalığına bıraksam yalnızlığımı..
Herkes gidecek gibi duruyor..
Çünkü her yüzüne baktığımda;
Bir başkasının gözlerini arıyor gözlerim, çaresizce..
Saçı sana benziyor diye arkasından koştuklarım,
Dönüp yüzüme vuruyor sensizlği.
Afallyor kalbim, ama ufalmyor bir türlü..
Sevdası büyüyor git gide, gittikçe ''sen''
Her şeyden bir parça götürmüşsün,
En çok ta, benden...

Susmak diyorlar buna,
Bilmiyorlar,
İçimde kalıyor sana yazdığım, ama
Okuyamadığım her şiirin, her mısrası..
Bilmem kime gitsem bırakıp seni,
Beni bırakmışlığınla başbaşa
Tutup iki yakasından sensizliğin;
Öldürürcesine ''yeter artık, yeter'' dercesine,
Hangi yabancıya teslim etsem sevgimi..

Ki; herkes nedensizce 'hoşçakal'' diyecek gibi
Sanki farkındalar asla unutmayacağımı,
O iğde kokunu çıkaramayacağımı içimden,
Emeğim, bebeğim;
Farkındalar bir daha asla....
Asla...