Yine seni gördüm rüyamda
Yine alamadım seni kucağıma
Çıkmış bir tümseğin üzerine
Dalga geçer gibi el sallıyordun.
Gel güzelim, gel birtanem
Bir öpeyim o güzel yanağından.
Bak dizin kanıyor yine
Sarayım en güzel ilaç olan sevgiyle.
'Senin çocuğun yok bilemezsin
Evlat sevgisinden sen anlamazsın' diyorlar.
Sanki evlatsızlığın acısını, evlat özlemini,
Evlat sevgisini benden çok biliyorlar.
Kimi 'kısır kadın' diyor benim için,
Kimi 'çocuk al, büyüt' diyor 'yurttan'
Kimi 'takma kafana bu kadar'
Kimi de 'Allah'tan umut kesilmez' diyor.
Herkes birşeyler söylüyor
Tüm duvarlar üzerime geliyor
Tavan tepeme çöküyor sanki.
Seni çok, çok özledim inan ki!
Biliyorum doğuran değil büyüten ana
Onu bakıp, büyütüp, okutan ana
Ama ben arzuluyorum ki
Kendi çocuğuma olayım ana.
Kimse bilmiyor tüm çocuklar benim.
Ben tüm çocukların annesiyim.
Duvar dibinde burnunu çekerek ayakkabı boyayan,
Cicili bicili kıyafetleriyle özel okullarda okuyan,
Bütün çocuklar benim...
(Denizli-1992)
Leyla İnanKayıt Tarihi : 12.2.2007 00:01:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
1979 Nisanında evlenmiş ve aradan geçen yıllara rağmen çocuk sahibi olamamışım. Evleneli 13 yıl bitmiş ve hala anne olmak arzusuyla yanmaktayım. İçimdeki ateş ve özlem yetmiyormuş gibi bir de çevremdeki insanlardan baskı görmekteyim.
Toplumumuzdaki tabu ne yazık ki böyledir. Gerçek olan annelik duygusunun insanda var oluşudur. Tabiki kanından olma ayrı bir duygu yüklemi olabilir, ancak önce duygunun karşılığını bulması lazımdır özde.. Olmadıktan sonra ....? Kabullenmek, sevmek, yüreğe gömmek de anneliktir bence... İçeriğinin gerçekliğini bilemeyiz tabiki istenilen olsun dileğim.... Harika şiirinizi kutluyorum Tam puan efendim.
TÜM YORUMLAR (10)