Be Yalancı Şiiri - Altan İlhan Arslan

Boşluğa açmış kanatlarını hayata süzülen bir kuş
Aklımın boşaldığı an, griden başka rengi olmayan
Anlamsızlığıma, bir ünlem gibi arıyordu cümlesini.
Ben! Batarken deryasına dertlerin, oysa çoktan gitmiş.
Duruyorum, olağan bir hal içinde
sırtımda dağ gibi ezginliğin
altında bezgin ve masum
Bir sevda çalımının, can acısında içim yanarken.
Kimsesizliğe sığınmış kalbim, ölüyor be yalancı.
Elbet! Ben… Olamadım aklındaki o resim
Her rengi cümbüşe karışmış ala bula bir adam
Sert dalgalarına liman olacak! Kalbi evrenden geniş.
Sığ duran, gönlümün sevdasında bulandın
Sana kandım hercai, hangi kapın açık kaldı?
Gönül yolun açılsın!
Huzur ırmağının üstünden yol olup ak bana.
Değeri yok yüreğimin duası nida etmez
Üstünde yakındığım bir kaya gibi o kadar duyarsızsın…
Eller kavuşmuş ah o sevdasına
Yüreklerde nara olur aşkın kısık sesi
Hayat boşa çeksin bütün kederleri
Göz görmüyor aklın gel geçlerinde
Yanıyor aşk alev alev dudaklarında.
Siyah beyaz bir sayfada… Kendimi bir satırda
Anlatacak;
değersiz,
faydasız bir obje
Yerine koyup hep öyle kalacağım.
Mevsim ilkbahar oysa ben soluyorum be yalancı.