Be namus Şiiri - Mehmet Tunçer

Var yoktu on ikisinde
Önce elini beline attı
Belli ki..
Ürkek ürkek bakındı etrafına
Apo (amca) dedi apo! ..
Dört adım önündeki adam
Anasının çocukluk aşkı
Anasının kırığı...
Anasının olacakları bile bile gittiği
Babasını dört duvara hapseden
Onların yüzünü kara eden…
Çocukluğunu belki de gençliğini
Göstermeyecek o adam
Önce başını çevirdi
Sonra bedenini
Fal taşı açıldı gözleri
Dudakları bir şeyler mırıldardı belli belirsiz
Kurtarıcı arar gibi bakında etrafına
Yalvarır gözlerle baktı çocuğa
Çocuk..
Çocuk çöktü tetiğe
Bir daha
Bir daha
Adamın cansız bedeni düştü asfalta
Çocuk bir daha çöktü tetiğe
Tam anlının orta yerine
Çil yavrusu gibi kaçıştı kalabalık
İki polis belirdi sokak ortasında
Parmakları tetikte
Çocuk
Çocuk kovboy vari çevirip on dörtlüyü
Tutup namlunun ucundan
Uzattı polise
Yerdeki cansız bedene bir tekme savurup
Ben işimi bittirdim deyip
Uzattı ellerini kelepçeye.
Polis kelepçeyi tekrar taktı beline
Çocuğun başını okşarcasına
Bindirdi polis otosuna
Gazete kâğıtlarıyla örtülürken ceset
Onu tanıyan biri
Söyle bir bakıp mırıldadı
Be namus…