Be gülüm Şiiri - Orhan Hatıl

gelir geçer kalmaz be gülüm
seyran eyler kalp çektiklerine dinlenmez
bu akşam karanlık
beni kimse görmez be gülüm
sokak lambalarını ışığı vurur
uzaklarda köpek sesleri
komşunun kızı şarkı söyler
bu aşk acısı dinmez be gülüm
sevilipte kavuşammak kader be gülüm
bırakır tek başınalığa
aciz yıllar
insanı küstürür dünyaya
yaşamaksa
yaşatamak vardır güzeli içimizde
inatla
ters giden şeyler ezerek
yaşatmak vardı güzeli içimizde
kurdu olmuşum
sürüler dolusu yalanı yakmışım
tutsak gönüller için savaşmışım

öter trenler karanlıkta yankılanır dinmez
yara çok,keder çok
sağlımıza yinede şükürçüğüz
kalmam burda giderim be gülüm
dar gelir odalar
perdeler içinden gözetlemekte tuhaf gözler beni
hayal ötesi kötülükler üzerimde

her yer aynı
bütün şehirler yalnızlıkta
bende yalnızlığın ta kendisiyim
sisli bacaların
is kokusu bulaştıysa üzerime
kış günlerinin soğuk betonlarıyla arakadaş olmuşum

yamur çilemiş bu gün
ıslakca hafiflemişim
dostları görsen onlarda acıdaydı be gülüm
bu hasretler böyle giderse
gülüm dediğim
solacan be gülüm

kelimeler yalan
düşler yalan
o dağdaki yalnız çiçek bile yalan be gülüm
gözlerimi kapadıysam
yarını düşünmeden koştuysam gerçeğe
işte ben görünmeden
sana doğru akmışım be gülüm

tuhafını cihattır hayatın
fırtınada sesiz ve sakinliği korunaktır zafer
kaptan değil insan olmaktır sorun be gülüm

adımla doğarken
gerçekle anlamışım nefes almayı
karbondipoksitin bana düşma oldunu
oksijenin sevgili oldunu
şimdi sen nitro gralesin gibi patlamak üzerindesin yeter be gülüm