Be Dostum Şiiri - Erdem Gümüş 2

Anlatma derdini, noksan insana;
Hal bilmeyen insan, yorar be dostum.
Kâr etmez modulu, soksan insana
Ne fikri ne aklı, erer be dostum.

Küçük beyinlere, sığmaz fikirler,
Kula biat eder, kulu zikirler,
Din tüccarı olan, aklı fakirler;
Tanrı'yı dinlerde, arar be dostum.

Zerre menfaata, kuyruk kaldırır,
Kepçeyi haramda, dibe daldırır,
Örgütlenmiş cahil, ehle saldırır,
Öfkesi nefreti, zarar be dostum.

İlim bilim bilmez, hep masal okur,
İrfan tezgahında, yobazlık dokur,
Kendine dönünce, kazdığı çukur,
Kabahati sana, sarar be dostum.

Dibi delik gemi, birgün su alır,
Fareler terk eder, insanlar kalır,
Mesih bekliyorsan, sanmam ki gelir,
Ecel saatini, kurar be dostum.

Şimdi devri âlem, cahil zamanı,
Dili dudağında, hazır fermanı,
Kavalı mızraplar, üfler kemanı,
Kel başı tarakla, tarar be dostum.

Kulak ver şaire, çalıyor siren,
Her gün ölmektense, zülüme diren,
Medet senden gelir, sendedir çaren,
Son pişmanlık neye, yarar be dostum?

Zulüm sarayında, çok olur kapı
Ne kadar büyüse, küçülür çapı,
Zalim baltasının, sendense sapı,
Figani bu nice, karar be dostum?