Be Çocuk Şiiri - Ceylin Karakaya

Tâ can evimden vuruldum o gün
Kızıl yeleli atlar koşuşturamadı kahrımdan,
Gökler ağlayamadı…
Feryadını içinde yaşadı bulutlar,
Griler beyaza kavuşamadı…
Toprak yağmuruna susadı,
Ne yazık!
Ecele kadar ertelenmişti iftarı.
Akşam sefaları karanlıkta açamadı bir daha,
Kozalardan kelebekler canlı çıkamadı…
Sarı böcekler ballara bulanamadı bir daha,
Topraktan nal sesleri yükselemedi…
Şelaleler duruldu mu,
Yoksa onlar da mı kurudu yangınımdan?
Bilemedim…
Gökler şerha şerha yarılıp yaşlarını boşanamadı bir daha,
Keresteler dahi tutuşamadı…
Kâinat alt üst oldu,
Tabiatım şaştı da
Bir çift kulak bile işitmedi be çocuk
Naralarım mı yetersizdi
Yoksa kaburga aralarında saklanan vicdanlar mı?
Bilemedim…
Namlular düşmana doğrulamadı bir daha,
Kızılcık kanlar kırmızı akamadı…
Akrep yelkovanın peşinde mekik dokurdu ya hani,
Yorulmuş belli ki
Seneler oldu hareket etmiyor,
Ne ses var ne de seda
Duvarlara gözüm ilişemedi bir daha…

Al kuşaklı temmuz gelinlerinin hareleri
Çobanlar gibi çöktü, çöktü içlerine
Duyan duymayana, bilen bilmeyene
Anlatmadı bir daha be çocuk.
Gıybetten de aşağılıktı belli ki,
Şu acı bir bendeyken değersizdi sanki.

Taşlı yollardan yükselen lastik sesleri,
Üst komşunun çırptığı sofra bezi,
Salkınların saç tellerime değişi,
Tayların kişneyişi,
İnsanların hunharca kavgalar edişi…

İşin hakikati,
Bütün bunlar bir benim yüreğimde oldu
Yalnız benim kainatım alt üst oldu da
Diğerlerininki ütülenmiş danteller gibi kaldı be çocuk…
Analar çocuk doğurmaya,
Babalar her kış soğuklara meydan okumaya,
İpek böcekleri yumurtalarını bırakmaya,
Tırtıllar kara kara kozalar tutturmaya,
Fidanlar sükûtla boylanmaya devam etti…
Nârımı bir ben bildim,
Bütün kulaklar bir bana kapandı be çocuk…
Ah, ah ki kimsecikler bilmedi
İçimdeki harabe şehir
Bir büyük sarsıntıyla yıkıldı,
Binalarım molozlara eş değer oldu da
O enkazlar altında yine bir ben kaldım be çocuk!..