Bazı Zaman Ailece Yoksulluk Kokarız

Zaman 1950, Dünya açlıkla uyutmuş yıllarımızı.
Yoksulluk kokar, Bizim çocukluğumuz hayatımız.
Yollarımız yoksulluk kokar, Biz yoksulluk kokarız.
Yoksulluğumuzun siyah-beyaz anılarında...
Çıplak ayaklarımız horon teper,
Midemizin gurultuları da oyun havalarımızdır!
Ayağımızda gördüğümüz ilk ayakkabı
Kara lâstik Cizlâvet! Allah'ım koru.
Bir şayak diktirdik de kıçımıza...
Terk ettik belden lâstikli don'u.

Yemeğimiz papara, Işığımız gaz lâmbası.
Yoksulda ne arar öyle çok bol para?
Ocakta yanar sap, saman, bir de gündöndü sopası.
En büyük yürek sevincimiz...
Bazen çöpte bulunmuş birkaç boş şişe,
Sokaktan geçen eşekli gezgin satıcıya verip alınan
Biraz keçiboynuzu, yada bir avuç iğde.

Alıştık mı ne, bu yoksulluğun güzelliğine?
Çocuk olduk beraber, delikanlı olduk beraber,
Kimlik olduk beraber, İhtiyar olduk beraber...
Lütfen! Terk et artık yakamızı be birader.

Yoksulluk kokar, Günlerimiz, yarınlarımız, istikbâlimiz.
Lâkin, ne kadar gariban isek te her zaman yolcuya talibiz.
İyilik meşâlemiz sönmez hiç, bereketle geçiniriz.
Allah ne verdiyse yeriz içeriz, misafirperveriz.
O'na sığınırız, kadere inanırız, imanlı coşar yönümüz
Onun içindir ki, bilinsin, hiç yoksulluk kokmaz...
İnancımız, saygımız, sevgimiz ve gönlümüz!