Bazı sokakların ışığa ihtiyacı yoktur.!

Bazı sokakların ışığa ihtiyacı yoktur, bilirler bir gün ışık söndüğünde karanlıkta kalacaklarını..
Sevmezler ışığı sevemezler korkarlar …
Karanlığın gizliliğine ihtiyaçları vardır,
Yaralarının bir başkası tarafından keşfedilmesini istemezler, saklarlar kendilerini…
Kaldırım taşlarına bulaşan kanı kimse görmemelidir, utanırlar …
Çünkü;
Onları böylesine yaralayan birine,
Hala Aşığım demeye utanırlar…
Karanlık onların güçlü krallıklarıdır.
O krallıkta anne sevgisi hariç hiç bir sevgiye inanmazlar. Sadece bir anne öper kanayan yarayı , onun dışında ki herkes daha da derinleştirir daha da büyütür yarayı sadece …
Sizde de öyle değil mi ?
Her gelen sarmak için gelmedi mi yaranızı,
Siz ona şans vermediniz mi ?
Siz açmadınız mı içinizi ?
Bak en çok burası acıyor demediniz mi ?
Evet dediniz / dedik …!
Sonra ne oldu ?
Acıyan , kanayan , sızlayan yaranız ile oynayıp,
Daha da büyütmediler mi ?
Şimdi siz söyleyin bana;
Anneniz dışında kim iyileştirdi yaralarınızı ?
Siz sessizce düşünün,
Annemin yüreğine kıvrılıp,
Yaralarımı Dinlendireceğim sadece …!