Bazi Sarkilar Yuksek Sesle Dinlenir

Bazı Şarkılar Yüksek Sesle Dinlenir

Bazı şarkılar vardır,
duyulmak için değil,
içinde bastırdığın çığlıkları saklamamak için açılır son ses.
Biri duysun diye değil;
hiç kimse duymasın diye…

Sigaranın dumanı gibi kıvrılır gece,
her nefeste biraz daha kendine dokunursun –
unutamadığın bir gülüşün hatırasıyla…
Duman gözüne kaçmaz artık,
gözünden içeri çoktan yerleşmiştir zaten.

Beklemek…
Bir durakta değil, bir düşte kalmak gibidir.
Raylar değil artık, sen gecikirsin.
Saat çalışır ama zaman geçmez,
çünkü gitmeyenler değil,
gelmeyenler yarım bırakır insanı.

Yalnızlık…
Gecenin dilini öğrenmiş bir sığınaktır.
Kimsenin adını anmayan bir dua gibi,
kendi içinde kıvranan bir fısıltı…
İçine çöreklenmiş bir sessizlik,
hiç susmayan bir ağıt gibi taşır kendini.

Bazı şarkılar,
adını anmadığın birini hatırlatmaz.
Seni unuttuğun yerden alır,
götürür unutan yanına.
Ve sen,
en çok sustuğun yerde konuşmaya başlarsın:
“Ben buradayım, ama kimse yok.”

Çünkü bazı şarkılar dinlenmez…
İçilir.
Bir yudum sigara gibi,
bir yalnızlık gibi —
bir gece gibi göğsünde yanar.