Sessizliğin sesleri ile konuşmak yok mu
Nasıl kahreder her an yüreğimi
Binlerce düşünce, duygu, pişmanlıklar
Gelir üstüme üstüme en sinsi biçimde
Kelimelere dönüşüverecekler gibi bir an
Ama yok çıkmaz boğazımdan
Düğüm düğüm dizilirler gırtlağıma
Yutkunamam, konuşamam
Daha da acısı ağlayamam
Ağlayamam yakışmaz bana
Ben güçlüyüm, kaya gibi sağlam
Aşılmaz dağlar gibi dimdik
Sen öyle san
Paramparça içim, darmadağın ruhum
Bakma duruşuma, gururumdan yıkılamam
Bazı ağaçlar ayakta ölürler bilir misin sen
İçini oyar kurtlar, çürür içten içe
Bomboş olur içleri de kimse bilmez
Yosun tutmuş sade bir kabuktur o şimdi
Sanırsın göklere erişmek için uzanan
Devasa, görkemli bir ağaç
Heyhat ölmüştür o çoktan
Kimsenin ruhu duymamıştır oysa
İşte böyle öldüm ben de
Gün be gün kemirdi düşünceler ruhumu
Acılar ruhumun dehlizlerini oydu
Söyleyemediklerimin ağırlığı kahretti beni
Sessizliğin bitmez uğultusu
Hiç susmayan düşüncelerimin gürültüsü
Öldürdü beni de duyan olmadı
Gözyaşlarım akamadı dışarıya da gören olmadı
Boğuldum ben kendi gözyaşlarımda oysa
Ayakta öldüm ben de, anlayan olmadı...
Kayıt Tarihi : 24.2.2009 13:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
tebrikler
Boğuldum ben kendi gözyaşlarımda oysa
Ayakta öldüm ben de, anlayan olmadı...
ne yaparsınız zeliha hanım
seven kalplerin kaderi bu
bazen ayakta ölüyorlar
bazende yaşarken mezara giriyorlar
Duygusaldı yibne dizeleriniz
Gönül soframda bekliyorum efendim
TÜM YORUMLAR (7)