Bazen Yaşamak Zor Gelir İnsana...

Bazen yaşamak zor gelir insana,
Taşıyamayacağını zanneder,
Üzerindeki yükün ağırlığını.
Sanki, ümitlerini kaybeder o anda
Yok olur.ve dileyecek hiç bir şeyi
Kalmaz, artık dünyasında
Ve İşte! O zaman, yaşamak zor gelir insana…

Bazen hep nemlidir gözleri,
Sanki her an ağlayacak gibi
Sanki Yanaklarından süzülmeyi bekler,
İnci olup akan gözyaşları.

Kirpikleri zehirli bir ok gibi,
Batar yüreğine,
Batar da öyle acıtır ki içini,
Dayanamayacağını zanneder, insan,
İşte! O zaman, yaşamak zor gelir insana…

Bazen yaşamak zor gelir insana,
Sabredemez çektiği çilelere,
Katlanamaz yufka yüreği,
Çünkü artık İrin irin olumuştur; dertler içinde
Sarmıştır dört yanını,nefes bile alamaz.

İşte! O zaman, kurtulmak ister insan,
Tüm vücudunu titreten,bu derin sancıdan.
Boşaltıp da kurtulmak ister,
Kanını zehirleyen, bu sinsi yılandan..

Gözlerinden akmaya başlar,
Kanlı gözyaşları,
Önce tek tek süzülürler, yanaklarından,
Sonra ise engel olamaz,
Tutamaz boşalırcasına akar,çağlar gözyaşları.

Ağlayarak boşaltmak ister insan.
Boşaltmak ister,
İçinde oluşan o irinli yarayı
Çünkü zordur onu taşımak,zordur katlanmak
İşte! O zaman, yaşamak zor gelir insana….

Ama yinede yüreğinin bir tarafı; Hep ümitlidir,
Ümitlidir doğacak güneşten,
Çünkü buz tutmuş yüreğini, ısıtmasını ister.
Bekler gece gökyüzündeki; Ay' ı ve Yıldızları
Karanlık dünyasını, aydınlatmasını diler.

Bekler, rüzgarlar essin diye,
Essin de alev alev yanan,
Yürek yangınını, söndürsün diye.
Bekler,dertlerle olan kavgasını
Bitsin de ben de artık,
Mutlu olayım diye…