Bazen Yalnızsın Bayağı Bayağı

bazen her şeyi unutup dalıyoruz hayatın içine, gözümüzde sır perdeleri, güzel yaşanmışlıklar, tadı damakta olan hayaller… her şey küçük bi rüzgârda kaybolup gidiyor… ve unutuyoruz her bir şeyi…

bazen de öyle dalıyoruz ki hayatın içine, hiçbir şeyi unutmuyoruz… her şey gözümüzde büyüyor… insanları affetmeyi başaramıyoruz. allah affetmişse kul kim oluyor?

bazen bi el değiyor ve çorap söküğü gibi giden hayatımızın gediğine oturtuyor sancıları… boğazda bir düğüm yutulmayacakmışçasına, kalıyor kelimeler yerine... ama söylenmeli… ama kifayetsiz…
sonra bazen biri çıkıyor karşına “her şey güzel olacak, ben yanındayım sonuna kadar” diyor. bazen de bakıyorsun “gitmez” dediklerin gitmiş oluyor…

bazen sihirli kelimeler duyuyorsun hayata dair; biri elini uzatıyor sanki zor hayatın acı gerçeklerini bilmiyormuş gibi saflığınla tutuyorsun o eli..bazen inanıyorsun..

bazen kaçmak istiyorsun her şeyden, herkesten

bazen gülüp geçiyorsun

bazen ağlıyorsun

bazen susuyorsun

bazen tüm sustuklarını kusuyorsun

bazen yapmam dediklerini yapıyorsun

ve bazen yaparım dediklerini yapmıyorsun

bazen her şey tozpembe gözünde

bazen dünyan kararmış gibi oluyor

bazen her şey bitiyor

bazen sil baştan başlıyor

bazen kelimeler seçiyorsun dudaklardan

bazen anlamsızca irdeliyorsun her şeyi

bazen herkese rağmen yalnızsın

bazen bayağı bayağı yalnızsın

bazen üşüyorsun

bazen sıcak bi nefes ısıtıyor bedenini

bazen güzel bi söz silip gidiyor her şeyi

bazen küçük bi söz yıkıp gidiyor her şeyi

ve bazen değil de her zaman; her şeye rağmen seviyorsun! …