Bazen Vazgeçmen Gerekir Şiiri - Şamil Akay

Bazen vazgeçmen gerekir. Kurduğun hayallerin üzerine çizik atman gerekir. Bazen canın çok yandığı halde susman gerekir. Ya da gece yarısı birdenbire ağlamaya başladığında sesini duymasınlar diye yüzünü yastığa bastırman gerekir. En kötüsü de o değil midir zaten. Gizli gizli ağlamak, göğüs kafesinin tam ortasına yerleşen ve bir türlü yok olmayan o ağırlığın daha da artmasına sebep olmuyor mu?
Bazen kalabalık bir arkadaş ortamında üzüntünü belli etmemen gerekir. Ya da babasıyla birlikte eğlenen bir çocuğu gördüğünde gözlerin dolmamalı. Hem bazılarımız o kadar şanslı doğmuyor, biliyorsun. Ne kadar yalnız olduğunu kimse fark etmemeli, böylesi daha iyi. ” Keşke beni de böyle seven insanlar olsa” cümlesini kimse duymamalı.
Bazen sevdiğin insanın seni ne kadar çok üzdüğünü düşünmemen gerekir. Zamana bırakmak en iyisi derler. Zaman her şeyin ilacıdır sözüne inanmamalısın. O söz sadece uydurma. Zaman hiçbir şeye ilaç olamıyor, sadece yaşadıklarına alışıyorsun. Bir nevi uyuşturucu gibi bir şey oluyor senin için. Unutmuş gibi yapıyorsun ama unutmuyorsun, üzülmemiş gibi davranıyorsun ama üzülüyorsun. İşin en kötü tarafı kimse üzüldüğünü anlamıyor. Anlıyor da umursamıyor da olabilirler. İnsanlarda bencillik denen şey olmasa keşke.
Bazen seni mutlu eden anıların şefkatli kollarına sığınman gerekir. Hem iyi şeyleri hatırlamak gülümsetir belki seni, kim bilir. Bazen biriktirdiğin fotoğrafları yakman gerekir. Unutmak için yok olması gerekir bazı şeylerin. Bazen bir mekanda duygusal bir şarkı işittiğinde aklına o gelmemeli. Hatta onunla ilgili hiçbir şey gelmemeli. ” Keşke yanımda olsa” gibi özlem dolu cümleler sarf etmemelisin. Çünkü bu hiçbir şeyi değiştirmiyor. Sadece üzüntü kat sayını arttırıyor. Bitmiyor, sadece bazen belki güneşli bir günde veya kalabalık bir gecede geçtiğini sanıyorsun ama geçmiyor esasında. Alışıyorsun zamanla.
Bazen en yakın arkadaşının sana karşı birdenbire yabancılaştığını fark ettiğin zaman üzülmemen gerekir. İnsanların gidişine engel olamıyorsun bir süre sonra. Dört duvar arasında sıkışıveriyor yalnızlığın, duvar saatinin tik tak sesi eşlik ediyor yalnızlığına. İşin kötüsü ne biliyor musun? İnandığın her şeyin yalandan ibaret olduğunu fark etmek. Hiçbir zaman istediğin gibi olmadı her şey, biliyorsun. Ya bir şey eksikti hayatında ya da sen yabancıydın etrafındaki olaylara.. Sustukça birikiyor içindeki kelimeler ve farkında olmadan çığlık çığlığa büyüyor sessizliğin. Ve bir sabah o çok inandığın uğruna ömrünü feda edebileceğin hayallerin, koca bir yalandan ibaret olduğunu fark ediyorsun.. Ondan sonrası mı? Yazmaya gerek yok.