Bazen Sessizlik Çok Şey Anlatır…

Konuş benimle…
Bazen sessizlik çok şey anlatır…

Eskiden olduğu gibi…
Gözlerinle konuş…
Sessiz…
Hisset
ve
anlat bana kendini…

Sessizliğin bu senin son şansın…

Bu bir kumpas sessizliğin…

Adı bunun sonsuzluk…
Sessizlik,
mezarsız bir taş sadece,
duymazlık…

Hadi anlat bana,
ellerimi,
ellerini,
bakışlarımızı görmez eden,
yüreğimizi…

Seni, beni anlat bilmeyenlere,
sevginin zincirlerini anlat…
Ayrılığı boş ver,
yok oluşa giden yolun, cam kırıklarını anlat…

Nefesi kendine sakla,
nefessizliği anlat bana,
ben olmasın O ölmezlik,
son nefesi, son bakışı anlat…

Sevgisizliği,
belki de çok sevmenin bedenli anlat bana…

Konuş, sessiz seslerle benimle…
Hissederim ben…

Çakıl taşlarını elimize alıp, denize attığımız anı anlat bana…
Sonra da,
yollardaki ayaklarımızı kanatan,
çakıl taşlarını,
kanadı kırık serçenin titreyişlerini,
yaralı bir kurdun bakışlarını anlat…

Bir de, bir de,
Alacagözlerle bakışlarımı anlat bana…
Görüyor musun ki?

Bana yalvarışlarını,
sana yalvarmayışlarımı anlat…

Şimdi… Bu kadar…
İstersen sus…

İstersen,
en ağır cümlelerle anlat beni…

Merdivenleri…
Düşüşleri…
Düşürüşlerini…
Küskünlükleri içinde saklayan...

Sen benim güçsüzlüğümdün…