Bazen Mevsim Hep Kış Da Kalıyor

Sessizdi,gözleri sanki bir sergide gibi etrafı izliyor,her ayrıntıda bir birleşme içine giriyordu.
Sonra ne olduysa bundan vazgeçti,sanırım sıkılmıştı.
Çocukluğu onu kendine esir ediyor,o giderken çocuk geliyor
Büyük bir boşluğun içinde kendi kendine şunları diyordu: "Hiçbir zaman hiçbir şey değişmeyecek."
Böyle bir sonucu karşısına alıp,ondan sanki korkunç bir şeymiş gibi titriyor,ürküyor hatta yeri geliyor mazlumlaşıyordu.
Sonra içinden:"Daima bir öksüzlüğün pençesi arasına sıkışmış ruhumla inzivada mı kalacağım? "diye hayıflanıyordu.
Ona göre doğruz bir zaman vardı,ama asla doğru bir sözcük- doğru kişilere sunulmazdı...
Kendini takdim ettiğinde ise olan dışı,her ne varsa bedenine onu sunarlardı,söz konusu kendi de değildi aslında;
Dünyanın düzenini altüst eden,ve gelişi de güzel olmayan şeylerin hasetliğinden dolayı çepeçevre sarılmışçasına,çokça yakınıyordu.
Bu yüzden onun çocukluğu hiçbir zaman gelmesindi,eğer gelirse yenilirdi bu kurtlar sofrasında.
...