BÖLÜM 1 – SABAHIN SESSİZLİĞİ
Fethiye sabahları, dünyanın geri kalanından kopuk, sanki bir ressamın fırçasından çıkmış bir tablo gibiydi. Babadağ’ın yamaçları hâlâ sabahın serinliğiyle örtülmüş, zirveler hafif sis bulutlarının içinde kaybolmuştu. Limandaki balıkçı tekneleri sessizce halatlarını gerdiriyor, motorlarını çalıştırmadan önce denizin huzurlu nefesini dinliyordu. Tuzlu deniz kokusu, çarşıdaki taze ekmek ve çay buharıyla karışıyor, küçük taş sokaklardan gelen köpek havlamaları ve martı çığlıkları sabah sessizliğini tamamlıyordu.
Duygu, her sabah Çalış’taki küçük iskeleden kalkan motor tekneyle ofise gidiyordu. Tekne yolculuğu yalnızca bir ulaşım aracı değildi; o birkaç dakika, günün geri kalan karmaşasından uzaklaşmak, kendi düşüncelerine dalmak, sessizliğin içinde kaybolmak demekti. Limandan ayrılırken balıkçıların tekneleri üzerindeki ağları toplamasını, halatların gıcırdayışını ve sabah çayının dumanını izlemek ona tarifsiz bir huzur veriyordu.
Hep aynı köşeye otururdu: teknenin burnuna yakın, rüzgârı yüzünde hissettiği küçük, sessiz alanına. Bordo atkısını boynuna doladı, şalını aceleyle omzuna attı. Tekne iskeleden ayrıldığında, rüzgâr bir anda yön değiştirip şalı havalandırdı. Şal neredeyse denize düşecekti ki, havada kıvrılarak bir el yakaladı.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta