Bazen Gitmekle Başlar Aşk

sonsuzluğun şavkındayım onsuzluk ağlarken
düş uçlarında düşüyor özlemlerim
tövbe dağlarını delen ferhat’ın azmiyim
sızışı aşka
gelişi aşka
sevişi aşka
kalışı b’aşka

dokunmuş sözlerin kelepçesi vurulu gönlümde
beklenen acılara eriyen mumun sonu oluyorsun
sancısı birikmiş günlerin dilinde lal bırakıyorsun
konuşacaklarım volkanları bırakıyor bağrına
yarın ile yarin duyularında canlı y’anardağlarım var
kalışımın önsözünde meleksi dünyanın vurgusu var
örülmüş can kırıkların arasında sınana istikbalim var
haksızlıklıların künyesinde isimsiz gidişlerin var
kadınsal onurunun ovasında haklı filizilerin meyvesi var
zıtlığı süreğen kılan ,kılınmamış eylemlerim var
şuur sunan şehrin sözlerinde gözsüz gecelerin
bu varlar yetmez ama ben varım

çığlıklar içinde güllerine asılan bülbülümün adılıyım
senden koparıldığım günün adıyım nitellerin artarken
yüreği selinde,seli elinde, eli aşkına yamalanırken
çağırısız dönüşleri anlamalısın
basılmamış toprağın kokusundan anlamalısın sevi hasretimi
özlenen bir günlerin aynası asıldı ruhumun duvarına
taranıyor gelişlerin
tutsak soluma yansıyor güzelliğin
ben iyiyim sen de iyisin demek
sendeymiş bütün iyiler demek
doyumsuz bir tutkunun kumrusuyuz demek
isimiz kalıyor aşkın kenti
tanımsız kalıyor aşkın semti
sensiz kalıyor benimin her yeri