Bazen Şiiri - Yıldırım Kırlılar

Bazen alıp başımı gitmek geliyor içimden
Yollara tozumu dağıtmak
Kafamı dağlara taşlara vurmak
Şahikalara çıkıp
Ağızımdan salyalar akana kadar
Ciğerlerim yırtılana kadar
Küfür etmek istiyorum
İntiharı da düşünmüyor değilim hani
Seni bu kadar sevmeseydim
Becerebilirdim belki
Yorgunum sevgilim
Hayatla olan mücadelemi
Yoksa yeni bir hayat arayışı mı?
Bu bıkkınlığın sebebi
Çok uzaklardan
Bir otobüs
Bir tren
Bir gemi sesi
Ve yahut
Bir yağmur
Bir rüzgâr
Bir kar tanesi
Çalsaydı penceremi
Getirebilir mi
Sessizliğimizde sesimizi
Duymuyoruz artık
Konuşmuyoruz
Hissetmiyoruz birbirimizi
Bazen yangınlar sarıyor
Ağaçlar kanıyor
Kuşlar ölüyor
Bulutlar küle
Güneş griye dönüyor
İçimde
Zehirli bir ok var ciğerimde
Boğazımda
Lanet bir büyünün düğümü
Sıktıkça sıkıyor
Boğuluyorum kendi nefesimle
Bir çocuğun gözyaşlarını
Bir erkeğin yitirdiği umutlarını
Bir kadının düşüpte düşürdüğü çocuğuna yangınını
Yaşıyorum yüreğimde
Bazen bütün çiçekler
Bütün sabahlar
Bütün yüzler
Bütün sözler simsiyah
hiç ışık vurmuyor tenime
Gecenin gölgelerinde
Kılıç kalkan mızrak sesi
Gökyüzünden dökülüyor kızıl kum taneleri
Ten kokusu
Safran kokusu
Kan ve can kokusu
İnsan kokusu
Karışıyor birbirine
Yüzümün yarısı karanfil
Yarısı sarı gül görünür
Hüznümün yarısı bana
Yarısı bende ki sana bölünür
Bazen
Böyle zamanlarda
İçimdeki yaşama sevinci ölür
Bazen
Yani sen yokken
Beni bir korku alıp götürür
Sensiz hiç olur mu
Dal rüzgarsız
Gün güneşsiz
Ay gecesiz
Toprak yağmursuz
Çiçek susuz olur mu
Ben Sensiz sen bensiz
Biz bizsiz olur mu
Bazen
Yani sen yokken
Oluyor
Olmasın
Hiç ayrılma
Hep yanımda kal
Olur mu
10..04. 2017