Bazen Şiiri - Melih Boran

bazen
hazırlıksız yakalanıyorum
sağanak gülüşlerine.
bir okyanus ortasında geliyorum kendime.
zifiri karanlık bir saatte.
fırtına...
koca koca dalgalar...
ne nefes alabiliyorum düzgünce,
ne de kulaç atabiliyorum.
yansıyan yıldızları toplamaya çalışıyorum,
deniz üstünde.
bir yanım ölümle yüz yüze,
bir yanım yıldız peşinde.
ne de aptalca bir ölüm diyorum
kendi kendime.

bazen
gözüme saplanıyor kirpiklerin.
kaçırdığım gözlerimi,
bir meydanda açıyorum,
kulağımda savaş naralarıyla.
bir ordu geliyor üstüme,
yakışıklı bir kumandan en önde.
en arkada asil bir kraliçe.
koşar adımlarla gidiyorum ordunun üstüne üstüne.
kraliçenin ayakları dibinde ölmeyi umudediyorum.
sonra
göğsüme saplanıyor okları askerlerin.
kraliçenin önüne yıkılıveriyorum.
ne de gurursuz bir ölüm diyorum
kendi kendime.

bazen
karşı çıkıyorum satırlara,
seni anlatan satırlarıma.
kafamı çeviriyorum sola.
sezar gidiyor ağır adımlarla.
ana avrat sövüyorum durduk yerde,
iki adım gerisinde.
çeviriyor kafasını göz göze geliyoruz birara.
roma üstüme çullanıyor sonra.
bir kılıç saplanıyor kalbime,
yüz üstü kalıyorum yerde.
ne de sebepsizce bir ölüm diyorum
kendi kendime.

bazen
biz diye düşünüyorum,
seni ve beni.
sonra tanrıyı görüyorum önümde,
yine can veriyor birşeylere.
sen bir elinde,
ben bir elinde.
tüm güzellikleri üflüyor sana.
güneşin doğuşuna sebep yapıyor seni.
bana ise biraz seni katıyor
bir de
şiir diye ismini.
dokunmaya çalışıyorum sana,
def ediyor başından.
ne de şımarık bir ölüm diyorum,
kendi kendime.

bazen,
öyle seviyorum ki seni
ne gurur kalıyor elimde,
ne de düşünce.
küstahlık diyorum,
utanıyorum açıkçası,
seni seviyorum demeye.
bir anlamda tabiatın işine karışıyorum,
sonbaharda çiçek açtırıyorum,
sabah dokuz buçukta güneşi batırıyorum.
bir de gülüşünü haketmeye çalışıyorum.
seni sevmek ne haddime.
ölmeye bile utanıyorum uğrunda,
ne de ukala bir ölüm diyorum,
kendi kendime.