Bazen Şiiri - Şamil Akay

Bazen herkesten uzaklaşmak ister insan. Gecenin bir vaktinde kimseye haber vermeden şehri terk edip, uzun bir yolculuğun içinde bulur kendini. Kulağında en sevdiği şarkıyla dışarıdaki karanlığın büyüsüne kapılıp, düşüncelere dalarken bulur kendini. Canı çok yanmıştır. Sırf canı yandığı için terk eder ya bu şehri ve şehrin içindeki insanları. Yeni başlangıç yapmak istemiş. Hayatında yeni insanlar katmak istemiş. Etrafındaki insanlar onu çok yıpratmış, yalnız bırakmış. En zor zamanında kimse yokmuş yanında. Gözyaşlarını içine akıtmış ama başını dik tutmuş daima.
Yalnızlığı ile arkadaş olmayı denemiş, duvarlara derdini anlamış, geceleri yaşadığı güzel anıları düşünerek uykuya dalarmış bir zamanlar. Hiçbiri fayda etmemiş içindeki suskun çocuğu konuşturmaya. Hiçbir teselli sözcüğüne inanmak istememiş. Yalana, ikiyüzlülüğe dayanamaz hale gelmiş artık. Beklemiş, sürekli beklemiş birilerini. Hiç şikayet etmemiş. ”Yeter ki gelsin, kurtarsın beni bu durumdan” demiş defalarca. Ama gelen olmamış çoğu zaman. Gelen kimse olmayınca şarkılara sarılmış, şarkılar teselli etmiş mutsuzluğunu..