...Bazen... Şiiri - Ali Akar

Bazen sokakların arasında
Ve kendi karanlığımda
Ama daha çok yokluğunda
Kaybolurum
Ve bir isyan içinde
Ve çaresizlik pençesinde
Ve işte adına her ne dersen de
Seni
Seni ararım

Deniz kenarına gider
Önce
Seninle oturduğumuz o bankın kenarında durur
Sensizlikten köhnemiş bankın
Ve ruhunu kaybetmiş bedenimin haline acıyarak bakarım
Sonra
En ucuna gidip uçurumun
Uçmak isterken sana doğru
Rüzgarın öfkesiyle savrulurum

Bazen
Midemde bir guruldama hissederim
Acıkmışımdır üç gündür ağzıma lokma koymamışken
Seni düşünüp hani
Dertlenirken, içerlerken
Sonra
Hadi derim bir iki lokma yiyeyim
Caddenin köşesinde bir midye tavacı vardı ya
Onun önünde durur
İki lokma
Biri senin biri benim için
Atıştırırım
Pek işe yaramıyor ama
Sensizliğimi hep hayallerle yatıştırırım

Ve sonra bazen
Martıları seyrederim deniz kenarında
Bir tanesine senin adını koyarım
O daha güzel uçsun isterim
Yükselsin, yükselsin ve dalsın derinlere
Sonra o martı gibi uzaklaşmanı izlerim
O martı gibi kaybolmanı
Sen o martı gibi gittikten sonra
Gözümden aşağı düşen damlayı son anda yakalar
Siler
Kurularım
Ağladığımı kimseler görmesin diye başımı öne eğer saklanırım
Ve etrafa şöyle çaktırmadan bir bakarım
Kimsenin bakmadığını görüp derinden oh çekerim önce
Sonra
Hiç kimsenin bakmadığı biri olmaktan ötürü
Biraz daha üzülürüm bu kez

Şimdilerde bazen, seni bazen aklıma getiriyorum
Daha çok unutmuş yanıma atıyorum seni
Adını silip atıyorum defterimden
Tam böyle numaranı hatırlayıp çeviriyorken tuşları
Unuttuğumu hatırlıyorum seni
Hazır unutmuşken boş ver diyorum
Vazgeçiyorum
Öylesi garip bir durum işte
Ne diyeyim
Bazen