Bazen... Şiiri - Bahar Toprak

Bazen anlamsız gelir her şey........Her şey üstüme devrilir....Ben de içime.......Ruhumu zaptedemem..........Kaçıp gidecek gibi gelir.....Oysa ne cam kırıkları batar yüreğime bir hüzzam şarkıda...........Çıkarıp atamam..Satsam satamam....
Kendime batar gönül bahçemin dikenleri........Yine de onları koklamaktan vazgeçemem..........
Bir beyaz kağıda dökebilirim sadece içimi..Bir de yaşadığım odamın duvarlarında asılıdır intiharlarım......Dilimde bir şarkıda gizlenir çoğu kez yandıklarım ve yaraladıklarım...
Sana yazmak, yüreğimi içine akıtmak gibi geldi nedense...........Bu yüzden sayısız iç çekişlerimi anlatıyorum durmadan............Ben yazdıkça, sırtımdaki yalnızlığın kamburu küçülüyor sanki...........Ben yazdıkça, içimden ılık berrak bir nehir akıyor.........Uğur böceklerini saklıyorum avuçlarımda..........Kelebekleri sana gönderiyorum...Biliyorum dokunmayacaksın kanatlarına...........
Oysa bir yanım hazır hep istasyon vedalarına… Bir beyaz mendil koyup gidesim gelir ya bazen…İşte böyle zamanlarda öğrenmişimdir “kal” demenin “git” demek kadar ağır olduğunu…..
Ha hançeri saplamışsın yüreğime, ha yüzüme bakmamışsın..Yapma böyle yar..İçim daralıyor…..
Şiirlerini okuyorum en dipsiz kuyulara atıldığımda.Yüzümde hafif bir tebessüm oluşuyor.Gamzelerimde, gözlerin gizleniyor da, kim görür benden başka bilemem. Nasıl da becerdin bunu.Oysa böyle dökülmezdi içimdeki harabenin döküntüleri..........

Ben; çözülmeyen bir bilmece değilim........
Bir prenses gibi görsem de kendimi; kadın olmanın iyi ve kötü yanlarını yaşıyorum....

Bir güzel cümlede içimi acıtabiliyor ve hüzünlenip gözyaşlarımla yüzümü yıkayabiliyorum....Ya da çalan bir şarkıda, biletsiz uçup gidiyorum bambaşka diyarlara…

Türkülerde dağıtıyorum özlemlerimi.............Ağıtlarımı kendime yakıyorum düşsel bir cenazede.... Cinayetlerimde oldu kendi halimde...Neleri öldürdüm içimde bilemezsiniz. Ama katil değilim...
Ben masum, sevdiği şeyleri ve sevdiklerini çıkarsızca seven, genelde pozitif düşünmeye çalışan hatta çoğu kez pollyannacılık oynayan, ama gerektiğinde de isyanını haykıran, haksızlığa gelemeyen, riyadan nefret eden, ölümü öğrenirken yaşamayı öğrendiğimden hayatın değerini bilen ve hayatı yaşanır kılan erdemlerin farkında olan düşsel bir ülkenin prensesiyim.Ne sevdalardan geçtim.Ne sevdalardan vazgeçtim herkes gibi..Bende yaşadım hezimetleri…Çözemedim bir türlü aşkın pin kodunu ki, yedi düvele bağıra bağıra haykırdım “ey aşk nerdesin” diye..Sağır sultan bile duydu da bir “O” duymadı…Hangi yarayı, hangi yama ile kapatsam diye cebelleşirken, renginden de geçmiştim oysa, ama; hiçbir yama, yarama denk gelmedi…

Benim ki masmavi bir yalnızlıktı…Düşler ıslatmıştı kaldırımları sabahın ilk ışıkları düştüğünde,gece de en az benim kadar yorgundu lacivertten mora dönerken ve ben sadece senin etrafında dönüp duruyordum; aynada baktığım yüzümde, kendimi kaybetmişken.
Ama ben biliyorum geleceksin sen…Sabahın en mahmur saatinde ya da öğle sıcağının gölgesinde yok yok esrikliğinde bir gecenin, geleceksin biliyorum.Sokulacaksın yine göğsüme, yüreğime ılık ılık akacaksın…Sarıp sarmalayacaksın beni yine…… Yolun düşerse işte, uğra bana ne olur sanki… Yanıltma beni bu kez.Korkma, ağlayıpta içini acıtmayacağım.Hayıflanıp, yakınmayacağım yalnızlığımdan…Sorgulamayacağım geçmişi.. Sohbet edip gidersin…Korkma, ağlamayacağım gözlerinin içine bakınca.Ey çıplak ayaklı rüzgarın oğlu, sen sanmaya devam et gelemeyeceğimi arkandan,oysa ben gölgende gizlenmişim sen farkına varmadan….Geliyorum ardından…Haberin olsun ha, yakında kaldıracağım yere attığım kilimi bekleme salonumdan…
Bazen anlamsız gelir her şey........Üstüme devrilen herşeyden kurtulurum da bir kurtulamam gözlerinden.. Gözlerin üstüme devrilir....Ben de içime... Ruhumu zaptedemem..........Kaçıp gidecek gibi gelir.....Ama ne ruhum terkeder bedenimi ne de bedenim ruhunu kovar kendinden…Dedim ya işte bazen ölesi gelir insanın acıdan…Korkarım ama ölümden değil; ya veremezsem bir daha avuçlarına ellerimi…