Bazen Şiiri - Adnan Bala

yaz mevsiminin kışta unuttuğu
bilinmedik güneşli bir gününde
gözlerinin maviliğine
umutsuzca ve korkmadan
yelken açıyor gözlerim
ki ben bazen boğulan çocuk oluyorum...

bahardan düşen birkaç kardelen toplamaya
seni kendimce yaşamaya belki
sokaklara düşüyor kalbim
ki bazen köşe başında unutulmuş aşk oluyorum...

yüzün bir ressamdan kalma
karakalem çalışması oluyor bazen
avucumda tutuyorum
yüzünü kavrıyor parmaklarım
üzülüyorum...

serin soluğu değiyor yüzüme
ciğerleri paslanmış çam ormanının
hayalin perdesiz bir tiyatro oluyor
ben bazen repliğini unutmuş oyuncu oluyorum...

sesin kanadı kırık kuş oluyor şayaktan
ben hüznünü kaybetmiş nağme vuruyorum
ortalığı bir velveledir alıyor
temiz seslerin kirlettiği gürültü oluyorum...

adını hatırlıyorum kimi vakit
adın tarihin tozlu rafları kokuyor
adın Mezopotamya, adın Sivas yangını oluyor
her sabah hatırlayıp yaşamak için seni
bazen unutulmak oluyorum...