Bayramlar Ve Çocukluğum

Bayramlar Ve Çocukluğum

Akşamdan büyük bir itina ile
yastığın altına koyardım
önceki yıldan kalma
bayramlık kıyafetlerimi
bu kıyafetin adı bayramlıktı
çünkü bir kaç yıl
sadece bayramdan bayrama giyebilecektim
ve kapıda hazır tutardım
kara lastiklerimi
uçları sivri değildi
ama yine de fiyakalıydı

Bir heyecanla
yatağın kollarına bırakırdım kendimi
kıyafetler yastık altında ya
yastığa sarılırdım
dua ederdim içimden yaradana
tez sabah olsun diye
rüyalar aleminde
erkenden bayram havasına girerdim
uyanmaya ayarlanmış bir bomba gibi
kuruluydum akşamdan
ve nihayet sabah olurdu
karanlık gecenin ardından

Her bayram sabahı
o kutsal sesiyle uyanırdım annemin
dünyada bir benzerini
bir daha göremeyeceğim
en mütebessim
en cefakar yüz ifadesiyle
"oğlum kalk bayram oldu" derdi
telaş içinde uyanırdım
önce bayramlık kıyafetlerimi giyer
abdest alır
ivedi bir şekilde namaza giderdim

Cami çıkışında
yıl boyu birbirlerine söven
bazen çocukların dallaşması
bazen bir karış toprak
bazen tavuk meselesi
bazen de it meselesi
bir şekilde kavgalı olanlar/dargınlar
her şeyi geride bırakır
birbirlerine sarılır
tek yumruk gibi
kardeşçe bayramlaşırlardı
o gün
sanki gökten huzur inerdi
köy yerine

Annemin evde kahvaltı sofrası hazır
bizleri beklerdi
içeri girerken kapıda karşılardı
önce babamın elini
sonra da yanaklarımdan öperdi
gözleriyle tembihlerdi
"oğlum babanın elini öp" diye
annem tembihlemezse
asla cesaret edemezdim
babama yaklaşmak
ona dokunmak bir mucize gibiydi
kavgacı biri değildi
merhametliydi
ama sesi gür
ve gölgesi ağırdı
bir kez saçlarımı okşasa
ya da övse beni
o an kıyametim kopar
belki de ben mutluluktan ölürdüm

Kahvaltı sofrasında
mutluluğun resmini çizerdik
kuş sütü yoktu soframızda
meraklısı da değildik
annemin maharetli elleriyle
hamuru yoğrulmuş
kendi yüreği gibi
sımsıcak ekmeğimiz vardı
organik peynir
ve köy yumurtası
karnımızı doyurduktan sonra
günler öncesinden hazırlamış olduğum
poşeti alır
arkadaşlarla
komşulara bayramlaşmaya
bir diğer adıyla
şeker toplamaya giderdik

Köy çocukları
mevsimsiz açan birer çiçektiler
okunası bir şiir gibiydi esmer yüzleri
kimisi bayram kıyafetiyle hava atar
kimisi ise
abisine artık küçük gelen kıyafetleri
bir miras gibi sırtına geçirir
sevinirdi

Bazı teyzeler cömert olurdu bayram günleri
bazıları ise bayram/seyran
hep aynıydı
mesela Nigar teyzeye pek gitmezdik
zaten vereceği
bir parça haşlanmış patates olurdu

Bayramlaşma faslının sonunda
ter içinde
yorgun/argın
poşetlerimiz şeker dolu
eve gelirdik
köyde bakkal yoktu ama
neredeyse yıl boyu yetecek kadar
şeker teslim ederdim anneme
ve artık nevale tamamdı

Çocukluğumun çocukları
az şeylerle çok mutluydular
aslında o dönemin büyükleri de
farklı değillerdi
yıl boyu mide rahatsızlığıyla kıvranan
hasta haliyle dağ/bayır koşturan
Allah rahmet eylesin
galiba kanserden olacak
geçen yıl vefat ettiğini duydum
Hacı Sait amca
bir başka keyifle tüttürürdü sigarasını
öğle namazına giderken
cami önünde beklerdim
atacağı izmaritten bir nefes nemalanmak için

Benim çocukluğumda yoksul
ama mutluyduk
eskiden ahalide samimiyet vardı
ve Sevkar'da (Bingöl'de)
bayramlar bayram gibiydi

Abdulsamet Telimen
02.01.2007 İstanbul

(Bir İhtilaldi Gidişin - Şiir
Gündüz Kitabevi Yayınları 2007)
(Viran Ve Bahar Edebiyat Dergisi
Eylül 2008)