Bayram Sabahları Yaşadığım Yokluğa Dair

BAYRAM SABAHLARI YAŞADIĞIM YOKLUĞA DAİR

Bir bayram sabahı daha
Eskişehir kadar soğuk,
sonsuz gökyüzündeki yıldızlar kadar yalnız bir bayram sabahı daha

Oysa, bir zamanlar bayramlar vardı
Çocukluğuma dair bayramlar
Benim de bayramlarım oldu, benim de bayramlarım vardı
Doyasıya sarıldığım, ellerini öptüğüm canlarım vardı
Benim de babam vardı, annem vardı
Şimdi, isimleri yazılı bir parça mermere bakıp
Hem öksüz, hem yetim kalışıma ağlarken
Susuyor saatler, susuyor takvimler
Ses vermiyor duvardaki fotoğrafları
Ah! Bu ne yaman yangındır böyle yüreğimde, sönmek bilmez

Hiç büyümeyeceğim,
hep çocuk kalacağımı sandığım bayram sabahlarını düşünüyorum
Oysa, o günler ne kadar da uzak şimdi

Ne şekerleri, ne balonları, ne bayram yerleri umurumda
Bu soğuk, bu yalnız bayram sabahında, içim acıyor, içim kanıyor

Ah! Bu ne yaman yangındır böyle yüreğimde, sönmek bilmez
Kılcal damarlarına dek, ucundan kanları damlıyor her bir damarımın
Tek tek kanar durur
Kanar durur, yeni açılmış bıçak kesiği bir yara gibi

Sokağa çıkıyorum, sokaklara…
Döndüğüm her köşe, haramilerin tuttuğu çıkmaz yollara benzer

Radyoda şarkılar…
Bir şarkı, “kimseler kalmayıp çekip de giderse, sarıl kendine” diyor,
Sarıl kendine! Yüreğimin, en küçük odasına dahi kokuları sinmişken yokluğun
Sarıl kendine!

Ah! İşte, şarkı da bitti
Yanık sesli keman eşliğinde bir şarkı daha bitti
Yine sokaklardayım, yine köşelerini haramilerin tuttuğu çıkmaz sokaklardayım

Hiç büyümeyeceğim,
hep çocuk kalacağımı sandığım bayram sabahları ne kadar da uzak

Söyleyin ey dostlar, söyleyin
Şimdi buğulanan gözlerim mi, yoksa her bayram sabahı,
yokluğu kazıdığım yüreğim midir kanayan (28 EYLÜL 08-ESKİŞEHİR)