Bayram Sabahları Büyümeyen Çocukla Kalak ...

Ömrümüzün en bakir manzarasıdır çocukluğumuz.
Yaşadığın sürece yol alırsın, yaş alırsın, insanlar değişir, hatıralar katlanır büyür, gördüğün bütün resimler değişir de;
bir tek körpe duyguların taptaze durur belleğinde.
O masum anılar usta bir ressamın fırçasından çıkan tual gibi gözbebeğinde rengarenk döner durur asla silinmez.
O silinmek bilmeyen capcanlı manzarada ailenle, sevdiklerinle birlikte geçirdiğin ilk bayram sabahlarının sımsıcak duygusu vardır.
Seneler sonra yudumladığın çayla, içinden uğurlamaya kıyamadığın ne varsa yeniden gözünde canlanır.
Sarılamadığın, dokunamadığın, gidemediğin her anı burnunda tüter.
Sonra bitmek bilmeyen derin özlemle gökyüzüne uzanır bulutlara dayarsın başını.
İnceden inceye yağar durur her şey kirpiklerine.
Geçmek bilmeyen özlemle,
her bayram sabahı, hep böyle büyümek bilmeyen çocukla kalakalırım.